Частые вопросы (FAQ)

Հիսուսը իրեն զոհ մատուցեց բոլոր ժողովուրդների համար, որպեսզի կարողանանք փախչել մեր կոռուպցիաց եւ վերամիավորվել Աստծո հետ: Այս պլանը հայտարարվեց մարդկության պատմության սկզբում: Այն ստորագրվեց Աստծո կողմից Աբրահամի զոհաբերության մեջ մատնացույց անելով Մորիա լեռը, որտեղ Հիսուսի զոհը սպասվում էր։ Այնուհետեւ Հրեա զատիկի զոհը նշան էր նշում այն տարվա օրը, երբ Հիսուսը կզոհաբերվեր։

Ի՞նչու է նրա զոհը այդքան կարեւոր: Սա հարց է որը արժե հարցնել: Աստվածաշունչը Օրենք է հայտարարում, երբ ասում է։

Որովհետև մեղքի տված վարձը մահն է․․․ (Հռոմեացիներ 6։23)

«Մահ» բառացիորեն նշանակում է «բաժանում»: Երբ մեր հոգին առանձնացվում է մեր մարմնից, մենք մեռնում ենք ֆիզիկապես: Նույն կերպ մենք հիմա հոգեւորապես Աստծուց բաժանված ենք: Դա ճիշտ է, քանի որ Աստված Սուրբ է (անմեղ), մինչդեռ մենք դարձանք փչացված մեր օրիգինալ ստեղծագործությունից եւ այդպես էլ մեղք ենք գործում:

Սա կարելի է նկարագրել, օգտագործելով ժայռերը Աստծո հետ հակառակ կողմում մեզանից անջատված փոսից առանձնացած: Ճիշտ այնպես, ինչպես մի ծառից կտրված ճյուղը մեռած է, այնպես որ մենք կտրվել ենք Աստծուց եւ հոգեւորապես մեռել ենք:

Այս բաժանումը առաջացնում է մեղք եւ վախ. Այսպիսով, մենք, բնականաբար, փորձում ենք կամուրջներ կառուցել, որպեսզի մենք վերցնենք մեզնից (մահից) Աստծո կողմ: Մենք դա անում ենք տարբեր ձևերով. Եկեղեցի գնալը, կրոնական լինելը, լավ լինելը, աղքատներին օգնելը, խոհեմությունը, ավելի օգտակար լինելը, ավելի շատ աղոթելը և այլն: Հատկապես այնպիսի հասարակություններում, որտեղ քրիստոնեական եկեղեցին, լինի արդյոք ուղղափառ, կաթոլիկ, թե բողոքական մշակույթի մի մասն է, շատերը ենթադրում են, որ կրոնական գործերը արժանանալու համար այն է, ինչ Աստված պահանջում է մեզանից: Այս գործերը որպեսի արժանի լինեն, կարող են շատ բարդ լինել, եւ դրանք ապրելը կարող է շատ դժվար լինել: Սա պատկերված է հաջորդի պատկերում:

Խնդիրն այն է, որ մեր ջանքերը, կրոնական արժեքներն ու գործերը, չնայած սխալ չլինելով, բավարար չեն, քանի որ մեր մեղքերի համար պահանջվող վճարը («վարձատրությունը») «մահ»-ն է: Մեր ջանքերը նման են «կամուրջի», որոնք փորձում են անցնել փոսը որը բաժանում է մեզ Աստծուց, բայց ի վերջո դա չի հաջողվում: Այն է պատճառը, որ լավ նախապատվությունը չի լուծի մեր արմատային խնդիրը: Դա նման է բուժել քաղցկեղի հիվանդությունը (ինչը հանգեցնում է մահվան) բուսակեր լինելով: Վեգետարիանական սնունդն վատ չի, այն կարող է նույնիսկ լավ լինել, բայց դա քաղցկեղը չի բուժի: Քաղցկեղի համար անհրաժեշտ է լիովին այլ բուժում:

Այս օրենքը վատ նորություններ է, այնքան վատ է, որ մենք հաճախ չենք ուզում լսել այն, և մենք լրացնում ենք մեր կյանքն գործունեություններով, հուսալով, որ այս օրենքը կվերանա: Սակայն Աստվածաշունչը շեշտում է մեղքի եւ մահվան մասին այս օրենքը, որպեսզի մեր ուշադրությունը կենտրոնացնենք պարզ ու զորավոր բուժմանը:

Մեղքի վարձատրությունը մահ է բայց․․․(Հռոմեացիներ 6:23)

Փոքրիկ բառ «բայց»-ը, ցույց է տալիս, որ այս ինֆորմացիայի իմաստը շուտով փոխվելու է, Ավետարանի Բարի լուրը `բուժումը: Այն ցույց է տալիս Աստծո բարությունը և սերը:

Մեղքի վարձատրությունը մահ է, բայց Աստծո պարգևը հավերժական կյանք է մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսում (Հռոմեացիներ 6:23)

Ավետարանի բարի լուրը այն է, որ Հիսուսի մահվան զոհը բավարար է մեզ և Աստծո միջև այս անջատումը խթանելու համար: Մենք գիտենք, որ նրա մահից երեք օր անց Հիսուսը մարմնավորվեց, կրկին կենդանի հարություն առավ: Մեզանից շատերը չգիտեն իր հարության մասին ապացույցներ: Դրա համար կարելի է շատ ուժեղ գործ անել, ինչպես ցույց է տրված այս հանրային դասախոսության մեջ, որը ես արել եմ համալսարանում(տեսանյութը այստեղ)։ Հիսուսի զոհաբերությունը մարգարեացվել էր Աբրահամիզոհաբերության եւ Պասեքի զոհաբերության մեջ: Հիսուսի մատնանշած այս նշանները դրված էին այնտեղ, որպեսզի օգնի մեզ գտնել բուժումը:

Հիսուսը այնպիսի մարդ էր, որը ապրում էր անմեղ կյանքով: Հետևաբար նա կարող է «դիպչել» ինչպես մարդկային, այնպես էլ Աստծո կողմերին և տարածել այն բացը, որը առանձնացնում է Աստծուն և մարդկանց: Նա Կյանքի կամուրջն է, որը կարող է պատկերված լինել այսպես․

Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչպես է Հիսուսի այս զոհաբերությունը տրվում մեզ: Այն առաջարկվում է որպես «նվեր»: Մտածեք նվերների մասին: Անկախ նրանից թե ինչ նվեր է, եթե դա իսկապես նվեր է, դա այն է, ինչի համար դուք չեք աշխատել, և որ դուք այն չստացաք արժանքով։ Եթե դուք վաստակել եք այն, նվերն այլևս նվեր չէ, դա կլինի աշխատավարձ: Նույն ձևով դուք չեք կարող արժանի լինել կամ վաստակել Հիսուսի զոհը: Այն տրվում է ձեզ որպես նվեր: Այդքան պարզ։

Եվ ի՞նչն է նվերը: Դա «հավերժական կյանք» է: Դա նշանակում է, որ մեղքը, որը բերեց ձեզ եւ ինձ, մահվանից հրաժարված է: Հիսուսի կյանքի կամուրջը մեզ հնարավորություն է տալիս կրկին կապել Աստծո հետ և ստանալ կյանքը, որը տևում է ընդմիշտ: Աստված սիրում է ձեզ և ինձ այդքան: Այդքան հզոր է այն:

Այսպիսով ի՞նչպես ենք ես և դուք «անցնում» այս Կյանքի Կամուրջը: Կրկին մտածեք նվերների մասին: Եթե որևէ մեկը ցանկանում է ձեզ նվեր տալ, դուք պետք է «ընդունել» այն: Երբևե նվերը առաջարկված է ցանկացած պահի, կան երկու տարբերակ: Կամ նվերը մերժվում է (“Ոչ, շնորհակալ եմ”) կամ այն ստացած է («Շնորհակալություն ձեր նվերի համար, ես կվերցնեմ այն»): Այսպիսով, այս առաջարկված նվերը պետք է վերցնել: Այն չի կարող պարզապես մտավոր հավատալով լինի, ուսումնասիրել կամ հասկանալ: Սա նկարագրվում է հաջորդ պատկերի մեջ, որտեղ մենք քայլում ենք «կամուրջի վրա», դառձում ենք Աստծուն և ստանալով իր պարգևը, որը նա առաջարկում է մեզ:

Այսպիսով ինչպե՞ս ենք մենք ստանում այս նվերը: Աստվածաշունչն ասում է

Ամեն ոք, ով կանչում է Տիրոջ անունը, կփրկվի (Հռոմեացիներ 10:12)

Ուշադրություն դարձրեք, որ այս խոստումը «բոլորի» համար է: Քանի որ նա մեռելներից բարձրացավ, Յիսուսը հիմա կենդանի է, եւ նա է «Տէր»-ը: Այնպես որ, եթե կանչեք նրան, նա կլսի և կտա իր պարգևը ձեզ: Դուք կանչեք նրան և խնդրեք նրան, նրա հետ զրուցելով: Գուցե դուք երբեք չեք արել դա: ներքևում բերված է աղոթք, որը կարող է ձեզ առաջնորդել: Դա կախարդական երգ չէ: Դրանք հստակ բառեր չեն, որոնք տալիս են իշխանություն: Այն վստահությունը, որ նման էր Աբրահամին, այն էր, որ մենք նրան տեղադրում ենք նրա մեջ որպեսզի մեզ տա այս նվերը: Երբ մենք վստահում ենք նրան, նա կլսի և պատասխան կտա: Ավետարանը հզոր է և դեռ պարզ է: Ազատորեն հետևեք այս ուղեցույցին, եթե գտնեք այն օգտակար:

Հարգելի Տեր Հիսուս: Ես հասկանում եմ, որ իմ մեղքերով բաժանվում եմ            Աստծուց: Չնայած ես կարող եմ փորձել, բայց ոչ մի ջանք և զոհաբերություն իմ կողմից չի կարող խթանել այս բաժանումը: Բայց ես հասկանում եմ, որ ձեր մահը զոհաբերում էր որ իմ բոլոր մեղքերը լվանալու համար: Ես հավատում եմ, որ ձեր զոհաբերությունից հետո մեռելներից եք բարձրացել, այնպես որ ես գիտեմ, որ ձեր զոհաբերությունը բավական էր: Ես խնդրում եմ, որ ինձ մաքրեն իմ մեղքերից և մոտեցրու ինձ Աստծուն, որպեսզի կարողանամ ունենալ հավերժական կյանք: Ես չեմ ուզում ապրել մեղքի ստրկամիտ կյանքով, խնդրում եմ ազատիր ինձ մեղքից: Շնորհակալություն, Տեր Հիսուս, այս ամենը կատարելու համար, և դու հիմա էլ շարունակեք ինձ առաջնորդել իմ կյանքում, որպեսզի ես կարողանամ հետևել ձեզ, որպես իմ Տեր:

Ամէն։

Mozė parašė penkias pirmąsias Biblijos knygas, kurios nupasakojo prieš tūkstančius metų įvykusį Izraelitų tautos gimimą. Mozės misija buvo pristatyti šią naciją, kaip šviesulį aplinkinėms tautoms. Mozė išvedė Izraelitus (kitaip – žydus) iš vergovės Egipte, per taip vadinamąją išvadavimo misiją Passover (Pascha) – kai Dievas išlaisvino Izraelitus, kaip simbolį būsimam visos žmonijos išlaisvinimui. Bet Mozės misija buvo ne tik išvaduoti Izraelitus iš egiptiečių vergovės, bet ir parodyti jiems naują gyvenimą. Penkiasdešimt dienų po Paschos, išvadavusios Izraelitus, Mozė juos nuvedė į Sinajaus kalną (Horeb kalną), kur jie sulaukė Įsakymo.

Tad kokius įsakymus gavo Mozė? Nors pilnas Įstatymas buvo ganėtinai ilgas, Mozė pirmiausia gavo specifinių moralinių įsakymų rinkinį, parašytą Dievo ant akmens lentelių, žinomų kaip Dešimt Įsakymų (arba – Dekalogas).  Šie Dešimt suformulavo Įstatymo apibendrinimą – viršenybę turinčias moralines sąlygas ir dabar jos yra Dievo stiprybė įkalbėti mus atgailauti.

Dešimt Įsakymų

Štai yra Dešimt Įsakymų, Dievo užrašytų akmenyje ir Mozės aprašytų Biblijos Išėjimo knygoje.

Dievas kalbėjo visus šiuos žodžius:

2“Aš esu Viešpats, tavo Dievas, kuris tave išvedžiau iš Egipto žemės, iš vergijos namų.

3 Neturėk kitų dievų šalia manęs.

4 Nedaryk sau jokio drožinio nei jokio atvaizdo to, kas yra aukštai danguje, žemai žemėje ar po žeme vandenyje.

5 Nesilenk prieš juos ir netarnauk jiems! Nes Aš, Viešpats, tavo Dievas, esu pavydus Dievas, baudžiąs vaikus už tėvų kaltes iki trečios ir ketvirtos kartos tų, kurie manęs nekenčia, 6 bet rodąs gailestingumą iki tūkstantosios kartos tiems, kurie mane myli ir laikosi mano įsakymų.

7 Netark Viešpaties, savo Dievo, vardo be reikalo, nes Viešpats nepaliks be kaltės to, kuris be reikalo mini Jo vardą.

8 Atsimink sabato dieną, kad ją švęstum.

9 Šešias dienas dirbk ir atlik visus savo darbus, 10 o septintoji diena yra sabatas Viešpačiui, tavo Dievui. Joje nevalia dirbti jokio darbo nei tau, nei tavo sūnui ar dukteriai, nei tavo tarnui ar tarnaitei, nei tavo gyvuliui, nei ateiviui, kuris yra tavo namuose, 11 nes per šešias dienas Viešpats sukūrė dangų, žemę, jūrą ir visa, kas juose yra, o septintąją dieną ilsėjosi. Todėl Viešpats palaimino sabatą ir pašventino jį.

12 Gerbk savo tėvą ir motiną, kad ilgai gyventum žemėje, kurią Viešpats Dievas tau duoda.

13 Nežudyk.

14 Nesvetimauk.

15 Nevok.

16 Neliudyk neteisingai prieš savo artimą.

17 Negeisk savo artimo namų, negeisk savo artimo žmonos, nei jo tarno, nei tarnaitės, nei jaučio, nei asilo—nieko, kas yra tavo artimo”. (Iðëjimo knyga 20:1-18)

Dešimties Įsakymų standartas

Šiandien mes kartais pamirštame, kad tai yra įsakymai. Jie nėra pasiūlymai. Jie nėra rekomendacijos. Bet kiek mes paklūstame šiems įsakymams? Ši citata yra prieš Dešimties Įsakymų įteikimą.

… ir Mozė užkopė ant kalno pas Dievą. Viešpats pašaukė jį nuo kalno, sakydamas… Taigi dabar, jei paklusite mano balsui ir laikysitės mano sandoros, būsite ypatinga mano nuosavybė tarp visų tautų. Man priklauso visa žemė. (Iðëjimo knyga 19:3,5)

Ši citata yra iškarto po Dešimt įsakymų:

Po to jis, paėmęs sandoros knygą, tautai girdint, perskaitė. Jie sakė: “Visa, ką Viešpats įsakė, vykdysime ir būsime klusnūs”. (Iðëjimo knyga 24:7)

Pagalvokime apie tai. Kartais mano mokyklos egzaminuose mokytoja paskirdavo mums tam tikrą numerį klausimų (pavyzdžiui 20), tačiau leisdavo atsakyti tik į kai kuriuos. Mes galėjom, pavyzdžiui, pasirinkti bet kuriuos penkiolika iš tų dvidešimt. Kiekvienas mokinys galėjo pasirinkti penkiolika jam/jai lengviausių klausimų ir atsakyti tik į juos. Tokiu būdu mokytoja palengvindavo egzaminą.

Daug žmonių taiko tą patį principą ir Dešimčiai Įsakymų. Jie mano, kad Dievas, paskyręs Dešimt Įsakymų, turėjo omeny, „Įgyvendink pasirinktinai savo šešis iš dešimties“. Mes galvojame taip, nes instinktyviai įsivaizduojame Dievą matuojantį mūsų ‚gerus darbus‘ prieš mūsų ‚blogus darbus‘. Jeigu mūsų Geri Poelgiai atsvers arba panaikins mūsų Blogus poelgius, tikėsime, kad to užteks užsitarnauti Dievo malonę ir patekti į dangų.

Dėl šios priežasties daugelis mūsų deda daug pastangų atlikdami religines apeigas, tokias kaip lankymasis bažnyčioje, mečetėje ar šventykloje, melsdamiesi, pasninkaudami ir duodami pinigų vargšams. Tikime, jog šie veiksmai atsveria tuos kartus, kai nepaklusom kuriam nors iš Dešimties Įsakymų.

Deja, nuoširdus įsigilinimas į Dešimt Įsakymų rodo, kad ne tam jie buvo duoti. Žmonės privalo paklusti ir laikytis VISŲ įsakymų – visuomet. Šios užduoties sunkumas yra dažno maištavimo prieš Dešimt Įsakymų priežastis. Žinomas ateistas Christopher Hitchens užsipuolė Dešimt Įsakymų dėl tokių priežasčių kaip:

“… ir štai keturi ‚nevalia‘ kurie draudžia žudymą, svetimavimą, vagystę ir melą. Galiausiai yra draudimas geisti svetimo turto, draudimas geisti ‚tavo kaimyno‘… nuosavybės. …Vietoj blogų veiksmų pasmerkimo egzistuoja keistai išreikštas pasmerkimas purvinoms mintims… Jis reikalauja neįmanomo… Žmogui galima sutramdyti nedorus veiksmus…, bet uždrausti žmonėms juos mąstyti yra jau per daug… Jei dievas tikrai norėjo išlaisvinti žmones iš tokių minčių, jam reikėjo atsakingiau sukurti skirtingą rūšį“ (Christopher Hitchens iš knygos „Dievas nėra didis: Kaip religija viską sugadina“).

Kodėl Dievas davė Dešimt Įsakymų?

Manyti, kad arba Dievas priima 50% ir daugiau pastangų, arba Dievas suklydo norėdamas neįmanomo, reiškia nesuprasti Dešimties Įsakymų prasmės. Dešimt Įsakymų buvo skirti, kad padėtų mums atpažinti savo pačių problemą.

Pateiksiu pavyzdį. Sakykim, kad sunkiai nukritai ant žemės ir tau stipriai skauda ranką, tačiau nesi tikras dėl vidinių žaizdų. Ar lūžo ranka, ar ne? Nesi tikras ar tau tiesiog praeis, ar reikia rankos įtvaro. Taigi tu pasidarai rentgeno nuotrauką ir ji parodo, kad taip, tavo rankoje lūžo kaulas. Ar rentgenas pagydė tavo ranką? Ar tavo ranka jaučiasi geriau dėl rentgeno nuotraukos?

Ne, tavo ranka vis dar lūžusi, tačiau dabar tu žinai kad ji lūžo, ir kad reikia uždėti įtvarą, kad ji pagytų. Rentgeno nuotrauka neišsprendė problemos, bet parodė problemą tam, kad galėtum gauti reikiamą gydymą.

Įsakymai atskleidžia Nuodėmę

Tokiu pat būdu Dešimt Įsakymų buvo duoti, kad atskleistų giliai mumyse glūdinčią problemą – mūsų nuodėmę. Nuodėmė tiesiogiai reiškia ‚atsilikimą‘ nuo tikslo, kurio Dievas tikisi iš mūsų elgesyje su kitais, savimi ir Dievu. Biblija sako, kad:

Viešpats pažiūrėjo į žmones iš dangaus, kad pamatytų, ar yra kas išmano ir ieško Dievo. Jie visi nuklydo, visi kartu sugedo. Nėra darančio gera, nėra nė vieno. (Psalmynas 14:2-3)

Mes visi turime šią mūsų vidų griaunančią nuodėmės problemą. Tai rimta, jei Dievas kalba apie mūsų‚ gerus darbus‘ (kurie, tikimės, kad panaikins mūsų nuodėmes)

Mes visi esame kaip nešvarūs, mūsų teisumas kaip purvini skarmalai. Mes visi vystame kaip lapai, mūsų piktadarystės blaško mus kaip vėjas. (Izaijo knyga 64:6)

Mūsų geri darbai religinėse apeigose ar pagalboje kitiems tėra tik „purvini skarmalai“ nusverti mūsų nuodėmių.

Bet vietoje to, kad pripažintumėm savo problemą, mes arba lyginame save su kitais (matuodami per blogio standartą), stengiamės sustiprinti savo religinę veiklą, arba pasiduodame ir gyvename dėl malonumų. Todėl Dievas paskelbė Dešimt Įsakymų, kad

… nes įstatymo darbais Jo akivaizdoje nebus išteisintas nė vienas žmogus. Per įstatymą tik pažįstame nuodėmę. (Laiðkas romieèiams 3:20)

Jeigu lyginsime savo gyvenimus pagal Dešimties Įsakymų standartą, tai bus tas pats, kaip pasidaryti rentgeno nuotrauką vidinei problemai nustatyti. Dešimt Įsakymų ‚nepataiso‘ mūsų problemos, bet parodo ją aiškiai, kad galėtumėme priimti Dievo gydymą. Vietoje to, kad tęstumėm saviapgaulę, Įstatymas leidžia mums matyti save aiškiai.

Dievo dovana duodama per atgailą

Gydymas, kurį paskyrė Dievas, yra nuodėmių atleidimo dovana per Jėzaus Kristaus mirtį ir prisikėlimą. Ši gyvybės Dovana yra paprastai duodama, jei tik mes tikime ir pasitikime Jo darbu.

… žinome, jog žmogus neišteisinamas įstatymo darbais, bet tikėjimu į Jėzų Kristų. Mes įtikėjome Kristų Jėzų, kad būtume išteisinti Kristaus tikėjimu, o ne įstatymo darbais; nes įstatymo darbais nebus išteisintas nė vienas žmogus. (Laiðkas galatams 2:16)

Kaip ir Abraomas buvo išteisintas prieš Dievą, taip ir mes galime sulaukti teisingumo. Bet tai reikalauja mūsų atgailos. Atgaila yra dažnai neteisingai suprantama, kai iš tiesų atgaila tiesiogiai reiškia‚ nuomonės pakeitimą‘, tai yra, nusigręžimą nuo nuodėmės ir atsigręžimą į Dievą ir Jo siūlomą Dovaną. Biblija aiškina:

Tad atgailaukite ir atsiverskite, kad būtų panaikintos jūsų nuodėmės, kad nuo Viešpaties veido ateitų atgaivos laikai. (Apaðtalø darbø knyga 3:19)

Pažadas tau ir man yra tas, kad jeigu mes atgailausime, atsisuksime į Dievą, tuomet mūsų nuodėmės nebus taikomos prieš mus ir mes gausime Gyvenimą.

Jėzus paaukojo save visiems žmonėms tam, kad mes galėtume ištrūkti iš savo nuodėmių ir susisaistyti su Dievu. Šis jo planas buvo išreikštas pačioje žmonijos istorijos pradžioje. Jis buvo paženklintas Dievo Abraomo aukos metu, paminint Šventyklos kalną kur Jėzaus auka vėliau buvo įvykdyta. Tuo metu žydų Paschos auka ženklino datą, kuomet Jėzus turėjo pasiaukoti.

Kodėl jo auka tokia svarbi? Tai atsakymo vertas klausimas. Biblija nurodo įstatymą, kuris skelbia, kad:

Atpildas už nuodėmę – mirtis… (Romiečiai 6:23)

„Mirtis“ tiesiogiai reiškia ‚atsiskyrimą‘. Kai mūsų siela atsiskiria nuo kūno, mes mirštame fiziškai. Lygiai taip pat mes esame atsiskyrę nuo Dievo dvasiškai. Tai yra tiesa, nes Dievas yra Šventas (be nuodėmės), tuo tarpu mūsų sutvėrimas padarė mus nuodėmingais, todėl mes nusidedame.

Tai iliustruoja Dievo uolos – Dievas yra priešingoje pusėje nuo mūsų, atskirtas bedugnės prarajos. Lygiai kaip nupjauta šaka džiūsta ir miršta, mes atkirtome save nuo Dievo ir pasmerkėme save dvasinei mirčiai.

Ši atskirtis sukelia kaltę ir baimę. Tad mes stengiamės statyti tiltus tarp savo pusės (mirties) ir Dievo pusės. Mes bandome tai pasiekti įvairiausiais būdais: eidami į bažnyčią, šventyklą ar mečetę, būdami religingi, geri, padėdami vargšams, medituodami, ištiesdami pagalbos ranką, daugiau melsdamiesi ir t.t. Šie veiksmai siekiant religinės naudos gali būti labai sunkūs, gyventi vadovaujantis jais gali būti labai sudėtinga. Tai parodo kitas paveikslėlis.

Problema ta, kad mūsų sunkios pastangos, poelgiai ir veiksmai, kad ir neklaidingi, yra nepakankami, nes atpildas už nuodėmes yra mirtis. Mūsų pastangos yra kaip tiltas, besitiesiantis link Dievo, bet negalintis jo pasiekti. Taip yra todėl, kad mūsų geri poelgiai neišsprendžia gilesnių priežasčių. Lyg bandytumėme išgydyti mirtiną vėžį valgydami vegetariškai. Vėžiui reikia visiškai kitokio gydymo.

 Šis Įstatymas yra Bloga Žinia – tokia bloga, kad mes nenorime jo girdėti, tad dažnai užkemšame savo gyvenimus užsiėmimais ir daiktais tikėdamiesi, kad jis pranyks. Bet Biblija pabrėžia šį nuodėmės ir mirties Įstatymą tam, kad atkreiptų mūsų dėmesį į paprastą, bet galingą išeitį.

Atpildas už nuodėmę – mirtis, bet… (Romiečiai 6:23)

Mažytis žodis “bet” rodo, kad žinutė tuoj pakeis kryptį, parodys Gerąją psalmės Žinią – vaistą. Parodys Dievo gėrį ir meilę.

Atpildas už nuodėmę – mirtis, bet Dievo dovana – amžinasis gyvenimas per Jėzų Kristų, mūsų Viešpatį. (Romiečiai 6:23)

Psalmės geroji žinia yra ta, kad Jėzaus mirties auka yra ta trūkstama jungtis tarp mūsų ir Dievo. Mes tai žinome, nes trys dienos po mirties Jėzus prisikėlė, atgimdamas fiziškai. Dauguma mūsų neturi įrodymų, kad jis prisikėlė.

Stiprus argumentas už gali būti peržiūrėtas mano Universitetinėje paskaitoje (video čia). Jėzaus auka buvo pranašiškai perteikta per Abraomo auką ir Paschos auką. Šie ženklai nurodantys Jėzų buvo skirti mums, kad rastumėm išeitį.

Jėzus buvo žmogus nugyvenęs gyvenimą be nuodėmės. Todėl jis gali pasiekti tiek žmogaus, tiek Dievo puses ir užpildyti tuštumą skiriančią Dievą ir žmones. Jis yra Gyvybės Tiltas, kurį galima pavaizduoti štai taip:

Atkreipkite dėmesį, kaip Jėzaus auka yra mums duota. Ji pasiūlyta kaip… dovana. Pagalvokite apie dovanas. Nesvarbu kokia yra dovana, jeigu ji tikrai dovanota, vadinasi tu jos neuždirbai, ji nėra duota už pastangas. Jeigu ją uždirbai tuomet dovana nebėra dovana, o atlygis! Paprastai tariant, tu negali uždirbti arba nusipelnyti Jėzaus aukos. Ji tau yra dovanojama. Tai taip paprasta.

Ir kokia gi tai dovana? Tai Amžinasis gyvenimas. Vadinasi nuodėmė, užtraukusi tau ir man mirtį, dabar yra panaikinama. Jėzaus gyvybės tiltas leidžia mums susijungti su Dievu ir gauti amžiną gyvenimą. Štai taip labai Dievas mus myli. Tai yra galinga.

Tai kaip gi tu ir aš galim persikelti per šį Gyvybės Tiltą? Ir vėl, pagalvokite apie dovanas. Jeigu kas nors nori jums įteikti dovaną, jūs privalote ją priimti. Kiekvieną kartą kai dovana yra siūloma, atsiranda dvi galimybės. Arba dovanos atsisakoma („Ne, ačiū“) arba ji yra priimama („Ačiū už dovaną. Aš ją priimsiu“). Taip pat ir ši dovana turi būti priimta. Tuo negalima tiesiog tikėti, mokytis ar suprasti. Tai parodyta kitame paveikslėlyje, kuriame mes “einame” per Tiltą, atsisukdami į Dievą ir priimdami jo siūlomą dovaną.

Tad kaip mes priimsime šią dovaną? Biblija sako, kad:

Tas pats Viešpats visiems, turtingas kiekvienam, kuris Jo šaukiasi (Romiečiai 10:12)

Atkreipkite dėmesį, kad šis pažadas yra “visiems”. Nuo pat savo prisikėlimo, Jėzus yra gyvas, net dabar, ir jis yra “Viešpats”. Tad jei šauksiesi jo, jis išgirs ir skirs tau savo dovaną. Galit jo šauktis ir jo prašyti su juo kalbėdamiesi. Galbūt niekuomet to nedarėte. Žemiau yra malda kuri gali Jums padėti. Tai nėra magiškas užkeikimas. Ne specifiniai žodžiai duoda galią. Tai tikėjimas, toks pats kaip Abraomo, kad jis skirs mums savo dovaną.

Jei juo pasitikim, Jis išgirs mus ir mums atsakys. Psalmė yra galinga, bet paprasta. Naudokis šiais patarimais jeigu jauti, kad tau tai padeda.

Brangusis Viešpatie Jėzau. Aš suprantu, kad per savo nuodėmes esu atskirta(s) nuo Dievo. Kad ir kaip besistengčiau, jokios mano pastangos ar aukos nepadės užpildyti to atotrūkio. Tačiau aš suprantu, kad tavo mirtis buvo auka, nuplaunanti visas mano nuodėmes. Aš tikiu, kad po savo aukos tu prisikėlei iš mirusiųjų, ir kad tavo aukos pakako. Prašau tavęs išvalyti mane nuo nuodėmių ir nutiesti tiltą tarp manęs ir Dievo, kad galėčiau turėti amžinąjį gyvenimą. Nenoriu nugyventi gyvenimo pririšta(s) prie nuodėmių, tad meldžiu išlaisvink mane nuo jų. Dėkoju, Viešpatie Jėzau, kad tiek dėl manęs padarei ir kad vis dar rodai man kelią tam, kad galėčiau sekti tave kaip savo Viešpatį.

Amen.